Animals – Alan Price Combo: ήταν το trend της εποχής, να ονομάζεις τη μπάντα σου “combo” και να κοτσάρεις στην αρχή το όνομα του άτυπου ηγέτη της. Οι Animals όμως αποδείχτηκαν λιγότερο ολιγαρχικοί και περισσότερο δημοκράτες.Beach Boys – Kenny & the Cadets: χωρίς νόημα, έτσι; Κανέναν στο συγκρότημα δεν λένε Kenny, εκτός αν κάποιος απ' τους πέντε είχε ψυχανεμιστεί έναν εκ των βασικών χαρακτήρων του South Park, κάπου 40 χρόνια πριν...
Beatles – Quarrymen: ωραίο, έξυπνο (ή, τουλάχιστον, πιο έξυπνο απ' τα υπόλοιπα της εποχής εκείνης...), αλλά τελικά πέρασε η άποψη του μάνατζερ τους, του Brian Epstein, το οποίο έκανε λογοπαίγνιο με τις λέξεις “Σκαθάρι” (Beetle) και “άρρυθμοι” (Beatless).
Black Sabbath – Earth: την προηγούμενη ημέρα που θα τυπώνονταν τα εξώφυλλα του πρώτου τους single, οι τέσσερις φίλοι καθίσαν κι είδαν μαζί μια ταινία με τον Boris Karloff, που, όλως τυχαίως, λεγόταν “Black Sabbath”, ένα όνομα πολύ πιο υποβλητικό απ' τον προκάτοχό του.
Cure – Goat Band: σαφής ο υπαινιγμός για το τι έκανε στα αιγοπρόβατα της περιοχής μια παρέα αντικοινωνικών 17χρονων στην αγγλική ύπαιθρο.
Cypress Hill – DVX: όχι, δεν μπορείς να επιλέξεις ως όνομά σου κάτι το οποίο μοιάζει με μάρκα ποδηλάτων.
Deep Purple – Roundabout: το πολύ το LSD κάνει το μυαλό αλοιφή
Def Leppard – Atomic Mass: βαρύ, “μεταλλικό”, σέρτικο. Απορώ πως τελικά επέλεξαν αντ' αυτού μια “κουφή λεοπάρδαλη”.
Dire Straits – Café Racers: ένα όνομα αρκετά σουρεάλ, όπως και οι ταινίες του αγαπημένου σκηνοθέτη του Knopfler, του μέγα αιρετικού Luis Bunuel. Τελικά προτιμήθηκε κάτι που να συμβολίζει την άθλια οικονομική κατάσταση της μπάντας εκείνη την περίοδο (“Οικονομικές Στεναχώριες”).
Joy Division – Stiff Kittens/Warsaw: το πρώτο είναι πολύ σένιο (αν και όχι τόσο ζωοφιλικό), το δεύτερο πιο “πολεμικό” και ιστορικό. Και τα δυο πάντως είναι μαζί, όσο βάρβαρα είναι το κανονικό τους όνομα, ο “Τομέας Ηδονής” των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου νεαρές εβραίες εκπορνεύονταν για χάρη των γερμανών αξιωματικών.
Kiss – Wicked Lester: έλεος!
Led Zeppelin – Whoopie Cushion: Έλεος The Sequel.
Linkin Park – Platinum Lotus Foundation: δεν είναι κακό, βασικά είναι καλύτερο απ' το κανονικό τους. Η μουσική τους φυσικά εξακολουθεί να μην αντέχεται.
Manic Street Preachers – Blue Generation: η “Μελαγχολική Γενιά” τελικά, ευτυχώς, απορρίφθηκε για χάρη ενός απ' τα καλύτερα ονόματα όλων των εποχών.
Motörhead – Bastard: προτιμήθηκε ο τίτλος ενός κομματιού που είχε γράψει ο Lemmy με την προηγούμενη μπάντα του, τους Hawkwind (και που σημαίνει, στην αγγλική αργκό, αυτόν που έχει καταναλώσει υπερβολικές ποσότητες speed κι αμφεταμινών).
από www.men24.gr
